Jan ter Laak, 1950-2006, wist alles van de taal van het landschap. De essen, de brinken, de weilanden en houtwallen, de beken en hun oevers, zij gaven hem met hun naam hun geheim. Door hem herkregen de bewoners van oude gebieden hun stem. Het landschap sprak door hem over hen - nooit was er een toponiem zonder menselijk handelen.
Begin jaren tachtig woonde hij enkele maanden aan het Surinameplein waar toendertijd het EBNA-archief huis hield. Eerder al stond hij op de allereerste verzendlijst van het allereerste EBNA-Bulletin.
Een vriend voor het leven zwijgt.