A Blast From The Past 7 - Mary Black in de Melkweg 1996

 

Mary Black Melkweg 7/8 december 96 Voor Blues Stay Away Music was het optreden van Mary Black op zondagavond 8 december in The Max een waardig besluit van het concertjaar 1996. Met twee uitverkochte optredens in de Melkweg sloot Mary haar Europese tournee af.  Een uitstekende band en een uitgelezen repertoire zorgden voor een welbestede avond. Een groot aantal oude bekenden waaronder Carolina Rua, Without The Fanfare, Past The Point Of Rescue, Kathy passeerden de revu. Nieuwer werk werd wel gespeeld maar kreeg toch iets minder aandacht. Het publiek had daar vanzelfsprekend geen bezwaar tegen. Een van de hoogtepunten was de uitvoering van "By The Time It Gets Dark". Ook Mary Black is Sandy Denny nog niet vergeten. Dat Mary's dochtertje in één van de laatste toegiften, A Mother's Heart, mee mocht zingen, viel natuurlijk in goede aarde bij het toch al gevoelsmatig geraakte publiek. (20/12/96) Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.

A Blast From The Past 6 - Kate & Anna McGarrigle in de Melkweg 1996

 Kate & Anna McGarrigle Melkweg 3 november 96

Kate & Anna McGarrigle waren ook nog even in Amsterdam aan het eind van hun Europese tournee. Hun band was al naar huis gestuurd zodat het een familie-onderonsje werd.

Eigenlijk kon het bij voorbaat al niet stuk - de dames waren sinds de zeventiger jaren niet meer in Amsterdam geweest, en hebben onlangs een mooie nieuwe CD ("Matapedia")uitgebracht. Van deze CD speelden ze het prachtige Goin' Back To Harlan en het nostalgische titelnummer Matapedia. Daarnaast vergaten de goed gehumeurde zusjes het oudere werk niet: Complainte de Sainte Catharine, (Talk To Me Of) Mendocino en, jawel, The Swimming Song werden vakkundig en gevoelig voor het voetlicht gebracht. Ondersteund door zoon (Kate) en dochter (Anna) wisten ze de zaal van begin tot eind te boeien. Het optreden was deels terugblik, deels promotie van Matapedia. De liefhebbers wisten het al eerder, het bleek waar te zijn: de samenzang van het duo is niet te overtreffen. (04/11/96)

Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.

A Blast From The Past 5 - David Lindley en Hani Naser in Paradiso 1996

 David Lindley + Hani Naser in Paradiso

David Lindley was samen met de percussionist Hani Naser op 25 september in Paradiso. El Rayo-X, Mr Dave, mogen we hem Professor Lindley noemen? Het was een hogeschool van de muziek die de dankbare toeschouwers voorgeschoteld kregen. Ondanks het voetbal op tv wisten de twee muzikanten rond de tweehonderd muziekkenners naar Paradiso te lokken. Want dat Lindley een musician's musician is staat wel vast. Dat het concert tevens een muziekles zou worden was al duidelijk voordat de twee het podium betraden: de acht snaarinstrumenten op het podium demonstreerden bij voorbaat de veelzijdigheid van hun bespeler. En ze werden allemaal gebruikt - van arabische luit (oud) tot banjo, van 8-snarige bas tot spaanse gitaar.

Dave speelde een aangename mix van oud en nieuw. Aangezien hij zelf weinig of geen nummers schrijft kan hij zijn eigen stempel alleen drukken door een eigenzinnige repertoire-keus die hem alle kans geeft zijn fantastische spel te etaleren. De swingende ritmiek van Hani Naser zorgde voor een aangename afwisseling - duidelijk dat ze met plezier samen speelden. Ze openden met Cottonmill Blues, een bluesje op de oud, dat moet iets nieuws zijn. Direct daarna volgde het van Ry Cooder bekende How can a poor man stand this times in een fantastische interpretatie. Ongelooflijk zoals Mr. Dave de laptop steel bespeelde. Dat bleef hij ook in de volgende nummers waaronder Jimmy Hoffa Memorial Blues (where's Jimmy?), The Meatman en J.J. Cale's "Tijuana" doen. In een ontroerende uitvoering van Bob Dylan's "Well, Well, Well" bespeelde hij in de eerste strofen een banjo met strijkstok, om aan het eind op fingerpickin' over te gaan.

Tussendoor haalde de man met het lange zwarte haar en de grijze bakkebaarden in een bijna onverstaanbaar lage stem herinneringen op - bijvoorbeeld aan zijn eerste LSD gebruik, toen hij in 1970 voor het eerst in Amsterdam was. De vrolijke blik met knipoog waarmee hij de anekdote besloot "it was the first and only time" komt in aanmerking voor de ereprijs Beste Samenzweerder 1996. Of aan zijn musicale uitstapje naar Madagascar. Het instrumentale nummer Afindrafindrao had hij blijkbaar al voorafgaand aan zijn reis geleerd, "you know it had my brain scrambled". De uitvoering was er niet minder om.

Na ruim twee uur zat het concert erop, een ontspannen en enthousiaste zaal nam tevreden afscheid van de beide entertainers. Het had natuurlijk drukker mogen zijn, feit blijft dat hij ondanks zijn prachtige spel en ondanks zijn voortreffelijke medemuzikant Hani Naser - begeleider is niet juiste woord - een minor artist is en wel altijd zal blijven. In de toegift bracht hij zijn oude succesnummers Mercury Blues en She Took Off My Romeo's, beide van de lp El Rayo-X, tot nieuw leven. De thuisblijvers - die Ajax in de Arena met 1-0 zagen verliezen van Grasshoppers - hadden voor de zoveelste keer ongelijk. (26/09/96)

Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.

A Blast From The Past 4 - Rosie Flores in Paradiso 1996

Rosie Flores trad op vrijdagavond 9 augustus op in Paradiso. Voorafgegaan door The Delevantes, een Everly Brothers kloon uit -u raadt het- Tennessee had ze tussen tien en elf uur even de tijd het publiek voor zich te winnen. De rockers stonden om elf uur al klaar om de zaal over te nemen, inclusief kuiven, borsthaar, tattoos en leren jasjes. Spijtig dus dat Rosie's optreden zo kort was.

In de liner notes van Rockabilly Filly (haar laatste CD) omschrijft ze zichzelf als oorspronkelijk een combinatie van Gram Parsons en Patsy Clines, later wakker geschudt door rockabilly. Belangrijker misschien om haar muziek te karakteriseren is het feit dat ze onmiskenbaar uit Texas komt. En in Texas zijn ze niet eenkennig. Vandaar dat haar scheurende elektrische gitaar net zo gemakkelijk in te passen is in You Tear Me Up, een rocker die ze schreef samen met Rocky Burnette, als in Honky Tonk Moon, een western swing nummer met de beroemde trage country swing. Dat haar band slechts uit een drummer, bassist (staand) en haarzelf bestond mocht de pret niet drukken maar gaf toch te denken. Jammer dat ze geen hoofdakt was deze avond, jammer dat ze geen musici uit de VS mee kon nemen. En jammer misschien dat ze voor het grootste deel rockabilly speelde. Niets ten nadele overigens van haar stijlvolle en opwindende uitvoeringen - feit blijft dat de vonken eraf spatten juist in de het enige countryrock-nummer dat ze speelde: Crying Over You van haar CD Once More With Feeling uit 1993.
De uitsmijter It Came From Memphis deed naar meer smaken, het mocht niet zo zijn. Hopelijk komt ze een volgende keer met een grotere band en als hoofdakt... (09/08/96)

Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.

A Blast From The Past 3 - Des Fais Do-Do op Folk veur Volk 1996

 DES FAIS DO-DO Folk veur Volk Oud-Aalden 29 juni

De voortekenen waren niet goed voor het openluchtfestival Folk veur Volk in Oud-Aalden, Drente. De weersvoorspellingen voor het weekend waren gaandeweg de week steeds slechter geworden en inderdaad, op zaterdagmiddag regende het in westen en zuiden van het land. Vandaar dat de organisatoren van dit kleinschalige maar goed opgezette festival besloten de optredens naar binnen te verplaatsen. Hoewel de lokatie erg geschikt was - 'De Herbergh van Zweel' heeft een mooie zaal - had dit toch tot gevolg dat het publiek maar langzaam kwam binnendruppelen en dat het programma verlaat begon. Tijdens de optredens van de Ierse troubadour Franci en de Nederlandse Country Ramblers was de juiste sfeer nog niet opgebouwd.

Toen Des Fais Do-Do rond tien uur 's avonds het podium betrad veranderde dit snel. Door leadzanger Henk Leeuwis opgewekt tot dansen kon het publiek al snel de benen niet meer stil houden. Het aanstekelijke repertoire droeg daar z'n steentje aan bij.Ook deze keer bleek weer dat Des Fais Do-Do met hun vijfmansbezetting iedere zaal aankunnen. Banjo-speler Martin van Laar en en bassist Derk Habers legden een stevig fundament waarbij violist Bennie Stortelder en multi-instrumentalist Bert Hek voor de opwinde franje zorgden. Dat leadzanger en ritmegitarist Henk Leeuwis in de loop van de jaren een steeds betere stem heeft gekregen bewees hij moeiteloos tijdens dit optreden. Jammer was dat de band geen soundcheck had kunnen doen waardoor de mix niet optimaal was.
De eerste nummers waren de Mammou two-step, om even op te warmen, direkt gevolgd door de klassieker Madeleine, beide nummers met Bert Hek met de french accordion. De mandoline werd direkt daarna door hem ter hand genomen in blue-grass bewerkingen van Can't You Hear Me Calling, The Swimming Song en I've Just Seen A Face. The Swimming Song is een klein juweeltje van de eerste lp van Kate & Anna McGarrigle en behoort bij het ijzeren repertoire van Des Fais Do-do. Ook deze keer weer prachtig gebracht. Het daarop volgende franstalige blok met o.a. La valse de la biere en Allons au fais do-do zorgde voor de eerste zweetdruppels bij het dansende deel van het publiek. Met Les flammes d'enfer, een bluegrass traditional werd een tweede bluegrass-blok afgesloten, daarna was het tot kwart over twaalf uitsluitend cajun die de danslustige menigte op de dansvloer hield. Viool en accordeon werden hierbij niet gespaard. Een uitstekende cover van Daniel Lanois' Under A Stormy Sky bewees daarnaast dat Des Fais Do-Do zich ook (juist?) met bewerkt aktueel materiaal erg op hun gemak voelen. Met Parlez nous a boire en Travailler c'est trop dur werd de stemming verder opgezweept. Tijdens een van de laatste nummers, Johnny peut pas danser (dat bleek mee te vallen) werd het publiek vermaakt doordat banjo-speler Martin van Laar voor het voetlicht trad met een triangel. Een korte toegift, Jambalaya, besloot een geslaagd optreden met een enthousiast publiek.

Het optreden van Des Fais Do-do werd om half twaalf gevolgd door de hoofdact Pigmeat. Deze twee Friezen wisten de opgewarmde zaal meteen aan te spreken, zodat tijdens hun concert de dansvloer nog voller liep.
Aan het enthousiasme van het publiek en artiesten lag het niet dat Folk Veur Volk dit jaar niet geworden is wat de organisatoren ervan hadden gehoopt. Hopelijk is volgend jaar de weerman hen beter gezind. (01/07/96)

Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.

A Blast From The Past 2 - Emmylou Harris in Paradiso 1996

 Emmylou Harris in Paradiso 11 juni 1996

Een half jaar na het prachtige concert met Daniel Lanois was Emmylou Harris weer in Amsterdam, en ze had er zin in. Na een kort (35 minuten) en niet erg geinspireerd voorprogramma van Joe Henry met band, speelde ze samen met haar drie begeleiders, de Spyboys (Buddy Miller gitaar, Brady Blade drums, Daryll Johnson bass en percussie) meer dan 2 uur lang de sterren van de hemel. Lees de recensie die dankzij de Emmylou Online Nieuwsbrief de wereld rondgestuurd werd:

* * AMSTERDAM, NETHERLANDS * *

The Paradiso, Amsterdam, Netherlands June 11, 1996 by Pieter Roos

It was an excellent concert at the Paradiso with a near capacity crowd. Everybody was relaxed and Emmylou seemed quite at ease with the hard driving and swinging band. The sound was much the same as last november when she played with Daniel Lanois. Small wonder: she had kept the rhythm section. As we know she has always had a very fine nose for picking talented musicians. Seems she stil has it. Even Buddy Miller sounded like Lanois, playing a mean electric lead guitar. The rhythm section stood as a rock.

Last year Emmylou was very emotional about playing at the Paradiso (once a church, now a rock temple) after 20 years and it was nearly impossible for her to leave the podium. Now she still seemed to like the crowd very much (it was mutual) but she could bring the concert to a normal end - still they played for more than two hours, with two encores.

It felt a bit silly to write down the titles of the songs on a small piece of paper and I didn't know all of them - but here they are, I've tried as good as I could:

1. Where Will I Be 2. Orphan Girl 3. Wrecking Ball 4. Poncho & Lefty 5. One Of These Days 6. Two More Bottles Of Wine 7. Ain't Living Long Like This 8. Farther Along 9. Love Hurts 10. Goodbye ("Thank You, Steve Earle" she said after bringing down the house) 11. Going Back To Harlan 12. Deeper Well 13. ... (missed that one) 14. A River For Him (she said it was a new song she'd written herself and that she'd never played during a concert) 15. Tulsa Queen 16. Wheels 17. ... 18. Sweet Old World 19. Every Grain Of Sand 20. All My Tears 21. Get Up John / drum solo (directly followed by) First encore 22. Boulder To Birmingham 23. Indian Red Second Encore 25. Happy Birthday (it was nearly midnight and one of the road crew was having her birthday on wednesday - a beautiful version) 26. You Don't Miss Your Water

After which Emmylou was very generous to us, she said "I will never forget this evening, thank you for sticking to us all those years".

Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.

A Blast From The Past 1 - Steve Earle in Paradiso 16 mei 1996

 

Steve Earle in Paradiso 16 mei 1996

In een uitverkocht Paradiso traden Steve Earle & The Dukes twee uur en twintig minuten op. Het is duidelijk dat Steve Earle uit Texas afkomstig is. Zijn muziek is niet in een hokje op te sluiten en de country-bazen in Nashville weten niet waar ze hem moeten plaatsen. Hij ziet eruit als een jongere uitvoering van Elvis in zijn latere tijd, iemand die bier en chips niet laat staan. Zijn bakkebaarden en potig postuur staan in schril contrast met de prachtige en gevoelige liedjes die hij achteloos lijkt te schrijven. Niet voor niets heeft Emmylou Harris verschillende nummers van hem gecoverd.

Steve Earle was goed in vorm, zijn stem een mengsel van graniet, schuurpapier en teer. Eindelijk weer eens een zanger die zijn sigaret op z'n gitaar zet. Steve speelt acoustisch slaggitaar alsof een gitaar een aanvalswapen is, en dat was eigenlijk typerend voor het hele optreden. De Dukes waren en zijn een high-energy country hardrock groep, dat bleek b.v. al op 'Shut up & Die', hun live-cd uit 1990, en dat zijn ze nog steeds. Het publiek in Paradiso leek niet helemaal rijp voor de aanval van Steve Earle en zijn maten. Pas halverwege het concert, tijdens een korte solo-set kreeg Steve de zaal plat met een prachtige uitvoering van zijn torch song Goodbye. Nadat de Dukes zich weer bij hem gevoegd hadden werden volume en ritme weer opgeschroefd met maximaal 10 seconden pauze tussen de nummers.

De nummers waren een mengeling van oud en nieuw. Steve heeft in de afgelopen tien jaar een uitgebreid repertoire opgebouwd, hij had dus keus genoeg bij de samenstelling van het programma. Hij opende met 'Feel Alright' van de nieuwe cd en sloot (in de tweede toegift) met Dead Flowers, bekend van Rolling Stones en 'Shut Up'. Tussendoor herkende ik o.a. Devil's Right Hand, I Ain't Never Satisfied en South Nashville Blues. In de akoestische solo-set speelde hij behalve Goodbye ook het nieuwe nummer Ellis Unit 1 uit de film Dead Man Walking. In de toegift waren zijn eigen kraker Guitar Town, Dylan's It Takes A Lot To Laugh It Take A Train To Cry en de uitsmijter Dead Flowers de hoogtepunten.

Een uitstekend concert. Misschien dat er qua sfeer wat teveel brave dertigers en veertigers waren, zonder tatouages of gevangenisverleden. Misschien ook te weinig vrachtwagenchauffeurs. Maar de Dukes waren overtuigend, met hun mengsel van country, blues, hardrock en psychobilly. Ook de combinatie van instrumenten (bas, elektrische gitaar, drums, acoustische gitaar met elektrische banjo of gitaar of met toetsen) was smaakvol en adequaat. Steve Earle beloofde aan het eind van het concert dat ie terugkomt. Deze keer smaakte naar meer.

En wat vond de Volkskrant ervan? Deze keer kwam zelfs de altijd zure Ariejan Korteweg, de man die vorig jaar november het magnifieke concert van Emmylou Harris afkraakte, woorden tekort om Steve Earle en z'n Dukes te prijzen.

Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.