Steve Earle in Paradiso 16 mei 1996
In een uitverkocht Paradiso traden Steve Earle & The Dukes twee uur en twintig minuten op. Het is duidelijk dat Steve Earle uit Texas afkomstig is. Zijn muziek is niet in een hokje op te sluiten en de country-bazen in Nashville weten niet waar ze hem moeten plaatsen. Hij ziet eruit als een jongere uitvoering van Elvis in zijn latere tijd, iemand die bier en chips niet laat staan. Zijn bakkebaarden en potig postuur staan in schril contrast met de prachtige en gevoelige liedjes die hij achteloos lijkt te schrijven. Niet voor niets heeft Emmylou Harris verschillende nummers van hem gecoverd.
Steve Earle was goed in vorm, zijn stem een mengsel van graniet, schuurpapier en teer. Eindelijk weer eens een zanger die zijn sigaret op z'n gitaar zet. Steve speelt acoustisch slaggitaar alsof een gitaar een aanvalswapen is, en dat was eigenlijk typerend voor het hele optreden. De Dukes waren en zijn een high-energy country hardrock groep, dat bleek b.v. al op 'Shut up & Die', hun live-cd uit 1990, en dat zijn ze nog steeds. Het publiek in Paradiso leek niet helemaal rijp voor de aanval van Steve Earle en zijn maten. Pas halverwege het concert, tijdens een korte solo-set kreeg Steve de zaal plat met een prachtige uitvoering van zijn torch song Goodbye. Nadat de Dukes zich weer bij hem gevoegd hadden werden volume en ritme weer opgeschroefd met maximaal 10 seconden pauze tussen de nummers.
De nummers waren een mengeling van oud en nieuw. Steve heeft in de afgelopen tien jaar een uitgebreid repertoire opgebouwd, hij had dus keus genoeg bij de samenstelling van het programma. Hij opende met 'Feel Alright' van de nieuwe cd en sloot (in de tweede toegift) met Dead Flowers, bekend van Rolling Stones en 'Shut Up'. Tussendoor herkende ik o.a. Devil's Right Hand, I Ain't Never Satisfied en South Nashville Blues. In de akoestische solo-set speelde hij behalve Goodbye ook het nieuwe nummer Ellis Unit 1 uit de film Dead Man Walking. In de toegift waren zijn eigen kraker Guitar Town, Dylan's It Takes A Lot To Laugh It Take A Train To Cry en de uitsmijter Dead Flowers de hoogtepunten.
Een uitstekend concert. Misschien dat er qua sfeer wat teveel brave dertigers en veertigers waren, zonder tatouages of gevangenisverleden. Misschien ook te weinig vrachtwagenchauffeurs. Maar de Dukes waren overtuigend, met hun mengsel van country, blues, hardrock en psychobilly. Ook de combinatie van instrumenten (bas, elektrische gitaar, drums, acoustische gitaar met elektrische banjo of gitaar of met toetsen) was smaakvol en adequaat. Steve Earle beloofde aan het eind van het concert dat ie terugkomt. Deze keer smaakte naar meer.
En wat vond de Volkskrant ervan? Deze keer kwam zelfs de altijd zure Ariejan Korteweg, de man die vorig jaar november het magnifieke concert van Emmylou Harris afkraakte, woorden tekort om Steve Earle en z'n Dukes te prijzen.
Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.