DES FAIS DO-DO Folk veur Volk Oud-Aalden 29 juni
De voortekenen waren niet goed voor het openluchtfestival Folk veur Volk in Oud-Aalden, Drente. De weersvoorspellingen voor het weekend waren gaandeweg de week steeds slechter geworden en inderdaad, op zaterdagmiddag regende het in westen en zuiden van het land. Vandaar dat de organisatoren van dit kleinschalige maar goed opgezette festival besloten de optredens naar binnen te verplaatsen. Hoewel de lokatie erg geschikt was - 'De Herbergh van Zweel' heeft een mooie zaal - had dit toch tot gevolg dat het publiek maar langzaam kwam binnendruppelen en dat het programma verlaat begon. Tijdens de optredens van de Ierse troubadour Franci en de Nederlandse Country Ramblers was de juiste sfeer nog niet opgebouwd.
Toen Des Fais Do-Do rond tien uur 's avonds het podium betrad veranderde dit snel. Door leadzanger Henk Leeuwis opgewekt tot dansen kon het publiek al snel de benen niet meer stil houden. Het aanstekelijke repertoire droeg daar z'n steentje aan bij.Ook deze keer bleek weer dat Des Fais Do-Do met hun vijfmansbezetting iedere zaal aankunnen. Banjo-speler Martin van Laar en en bassist Derk Habers legden een stevig fundament waarbij violist Bennie Stortelder en multi-instrumentalist Bert Hek voor de opwinde franje zorgden. Dat leadzanger en ritmegitarist Henk Leeuwis in de loop van de jaren een steeds betere stem heeft gekregen bewees hij moeiteloos tijdens dit optreden. Jammer was dat de band geen soundcheck had kunnen doen waardoor de mix niet optimaal was.
De eerste nummers waren de Mammou two-step, om even op te warmen, direkt gevolgd door de klassieker Madeleine, beide nummers met Bert Hek met de french accordion. De mandoline werd direkt daarna door hem ter hand genomen in blue-grass bewerkingen van Can't You Hear Me Calling, The Swimming Song en I've Just Seen A Face. The Swimming Song is een klein juweeltje van de eerste lp van Kate & Anna McGarrigle en behoort bij het ijzeren repertoire van Des Fais Do-do. Ook deze keer weer prachtig gebracht. Het daarop volgende franstalige blok met o.a. La valse de la biere en Allons au fais do-do zorgde voor de eerste zweetdruppels bij het dansende deel van het publiek. Met Les flammes d'enfer, een bluegrass traditional werd een tweede bluegrass-blok afgesloten, daarna was het tot kwart over twaalf uitsluitend cajun die de danslustige menigte op de dansvloer hield. Viool en accordeon werden hierbij niet gespaard. Een uitstekende cover van Daniel Lanois' Under A Stormy Sky bewees daarnaast dat Des Fais Do-Do zich ook (juist?) met bewerkt aktueel materiaal erg op hun gemak voelen. Met Parlez nous a boire en Travailler c'est trop dur werd de stemming verder opgezweept. Tijdens een van de laatste nummers, Johnny peut pas danser (dat bleek mee te vallen) werd het publiek vermaakt doordat banjo-speler Martin van Laar voor het voetlicht trad met een triangel. Een korte toegift, Jambalaya, besloot een geslaagd optreden met een enthousiast publiek.
Het optreden van Des Fais Do-do werd om half twaalf gevolgd door de hoofdact Pigmeat. Deze twee Friezen wisten de opgewarmde zaal meteen aan te spreken, zodat tijdens hun concert de dansvloer nog voller liep.
Aan het enthousiasme van het publiek en artiesten lag het niet dat Folk Veur Volk dit jaar niet geworden is wat de organisatoren ervan hadden gehoopt. Hopelijk is volgend jaar de weerman hen beter gezind. (01/07/96)
Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.