David Lindley + Hani Naser in Paradiso
David Lindley was samen met de percussionist Hani Naser op 25 september in Paradiso. El Rayo-X, Mr Dave, mogen we hem Professor Lindley noemen? Het was een hogeschool van de muziek die de dankbare toeschouwers voorgeschoteld kregen. Ondanks het voetbal op tv wisten de twee muzikanten rond de tweehonderd muziekkenners naar Paradiso te lokken. Want dat Lindley een musician's musician is staat wel vast. Dat het concert tevens een muziekles zou worden was al duidelijk voordat de twee het podium betraden: de acht snaarinstrumenten op het podium demonstreerden bij voorbaat de veelzijdigheid van hun bespeler. En ze werden allemaal gebruikt - van arabische luit (oud) tot banjo, van 8-snarige bas tot spaanse gitaar.
Dave speelde een aangename mix van oud en nieuw. Aangezien hij zelf weinig of geen nummers schrijft kan hij zijn eigen stempel alleen drukken door een eigenzinnige repertoire-keus die hem alle kans geeft zijn fantastische spel te etaleren. De swingende ritmiek van Hani Naser zorgde voor een aangename afwisseling - duidelijk dat ze met plezier samen speelden. Ze openden met Cottonmill Blues, een bluesje op de oud, dat moet iets nieuws zijn. Direct daarna volgde het van Ry Cooder bekende How can a poor man stand this times in een fantastische interpretatie. Ongelooflijk zoals Mr. Dave de laptop steel bespeelde. Dat bleef hij ook in de volgende nummers waaronder Jimmy Hoffa Memorial Blues (where's Jimmy?), The Meatman en J.J. Cale's "Tijuana" doen. In een ontroerende uitvoering van Bob Dylan's "Well, Well, Well" bespeelde hij in de eerste strofen een banjo met strijkstok, om aan het eind op fingerpickin' over te gaan.
Tussendoor haalde de man met het lange zwarte haar en de grijze bakkebaarden in een bijna onverstaanbaar lage stem herinneringen op - bijvoorbeeld aan zijn eerste LSD gebruik, toen hij in 1970 voor het eerst in Amsterdam was. De vrolijke blik met knipoog waarmee hij de anekdote besloot "it was the first and only time" komt in aanmerking voor de ereprijs Beste Samenzweerder 1996. Of aan zijn musicale uitstapje naar Madagascar. Het instrumentale nummer Afindrafindrao had hij blijkbaar al voorafgaand aan zijn reis geleerd, "you know it had my brain scrambled". De uitvoering was er niet minder om.
Na ruim twee uur zat het concert erop, een ontspannen en enthousiaste zaal nam tevreden afscheid van de beide entertainers. Het had natuurlijk drukker mogen zijn, feit blijft dat hij ondanks zijn prachtige spel en ondanks zijn voortreffelijke medemuzikant Hani Naser - begeleider is niet juiste woord - een minor artist is en wel altijd zal blijven. In de toegift bracht hij zijn oude succesnummers Mercury Blues en She Took Off My Romeo's, beide van de lp El Rayo-X, tot nieuw leven. De thuisblijvers - die Ajax in de Arena met 1-0 zagen verliezen van Grasshoppers - hadden voor de zoveelste keer ongelijk. (26/09/96)
Deze recensie werd in 1996 op de toenmalige website van Blues Stay Away Music geplaatst.